Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/902

122

 — Aleś ty oszalała z kupowaniem.... — zawołał do siostry.
 P. Aniela rozśmiała się, zwodzić go dłużéj nie mogła.
 — Kochany bracie, nie kupiłam, pożyczyła Pieprzykiewiczowa....
 — No, a strachu miałem dosyć! ale jeśli tak, to i lepiéj.... zaimponowaliśmy mu trochę. Jakże ci się podobał?
 Aniela zarumieniła się.
 — Dla czego ty się mnie o to pytasz?
 — No — tak.... mów prawdę, zechcesz to go będziesz miała.
 Siostra smutnie spuściła głowę.
 — Nie, — rzekła, — nie chcę.... Taki człowiek jak on, nie może ożenić się ze mną, mówićbym z nim nie umiała, mogłabym kochać na to tylko, by cierpieć, nie mogąc ani go zrozumiéć, ani zaspokoić.
 Drzemlik się rozśmiał.
 — Jakążeś to książkę ostatnią czytała? — spytał, — co to za romanse? Ty doskonale rozumiész gospodarstwo, jesteś przystojna i pracowita i poczciwa, a czego on hołysz mo-