Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/912

132

rzawszy w oczy Mani, mimowolnie się do niéj uśmiechnęła.
 — Panieneczce tu lepiéj na wietrze i wilgoci? — spytała.
 — Na świeżém powietrzu? Kasiu, a! tak miło!
 — No! to dobrze!
 I z ochotą poczęła chodzić około stolika.
 Żurek także wlókł się nie rad temu ogródkowi, bo tu nie miał kanapy i poduszki, a wilgotnéj ziemi nie lubił; lecz i jego, pozwoliwszy mu się na rogu sukni położyć, udobruchała Mania.
 Wtém gdy się do herbaty przygotowują, z domu słychać chód męzki. Narębski wyrwawszy się od żony i córki, przybiegł do swego dziecka z twarzą rozpromienioną weselem. Niósł w ręku dwa bukieciki, jeden dla niéj, drugi przez grzeczność dla Jordanowéj, i oddawszy je, pospieszył przysiąść się przy swéj ukochanéj, a zobaczywszy koło niéj Teosia, widocznie jeszcze się bardziéj rozweselił. Ścisnął rękę Muszyńskiego, jakby mu chciał wyrazić serdeczną wdzięczność za pamięć o sie-