Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/972

192

chwycić do ust, zbliżyć i korzystając z dystrakcji p. Palmer, złożyć pocałunek gorączkowy na zbladłéj twarzy kobiety.
 — A Bóg! a grzech! — szepnęła p. Palmer ostatnim ładunkiem strzelając do nieprzyjaciela.
 — Bóg jest pełen miłosierdzia, — z przejęciem wyrzekł p. Oktaw, — a pokuta...
 — Nie potrzebuję pana przestrzegać, — rzekła jenerałowa, — że wina wtedy jest nieprzebaczoną dopiero, gdy się staje zgorszeniem.... I położyła palec na ustach.
 Pobracki przejęty, rękę przycisnął do serca.
 W téjże chwili od sypialnego pokoju czuwająca panna Adelaida, a od przedsieni Bzurski, dostrzegli pocałunku niespodziewanego i oboje z cicha pobiegli korytarzem podzielić się odkryciem.
 — Wiesz WPanna, — rzekł Bzurski, — on ją całował.
 — A! toś WPan patrzał przez drzwi.
 — Jak to i Panna także.
 — No! proszę, ktoby się to spodziewał po téj świętéj pani.