Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/980

200

 — Jakto? — przerwała Jordanowa żywo, bo jéj serce zabiło — czyż ci tu źle?
 — O! nie moja stryjeneczko, ale człowiek przywyka do wszystkiego.
 — Więc opuściłabyś pani miasto bez żalu?
 — Nie wiem.
 — Dla czego?
 — Bom i tu serca znalazła, bo i tu mam moich kochanych.
 I mimowolnie na jakieś przypomnienie zarumieniła się. Jenerałowa rzuciła okiem na gospodynię.
 — Ale dla czegóż miałabym Warszawę opuszczać? — spytała Mania.
 — A gdyby z kim kochanym? — szepnęła nieznajoma.
 Dziewczę strwożyło się i spojrzało na przybraną stryjenkę, od niejakiego czasu tak dziwnym ulegało losom, że przestrach ją ogarnął.
 — O! nie! nie! — z łezką na oku odparła żywo po chwili, — na cóż mam nowych szukać losów, człowiekowi lżéj z jedném cierpieniem, a nowe życie, to tylko boleść nowa.
 Dźwięk jéj mowy, blask jéj oczów, rozczu-