Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/982

202

 — Nic! nic! nie trwóż się proszę, mówmy spokojnie.
 Ale Mania była blada i drżała, a Jordanowa gniewna już, że jéj wychowance taką wyrządzono przykrość.
 — Miasto jest pełne niebezpieczeństw dla młodych i poczciwych dziewcząt, ludzie są zepsuci... czasy okropne.... tysiące sideł rozstawionych na niewinne dusze... Warszawa pożera co rok więcéj nieopatrznych młodych istot, niż ich na świat wydaje.
 — Ale cóż mnie zagrażać może.
 — Zostaw to nam starszym, — odparła jenerałowa, my to umiemy ocenić... tu dla ciebie ni.bezpieczeństwo co krok.
 Mania milczała.
 — WPanna kochasz... — odezwała się pani Palmer zimno.
 — Ja pani? ja?
 — Tak, tak, WPanna kochasz młodego, ubogiego człowieka, który kocha ją także.
 — Ale doprawdy... ja.
 — WPanna może o tém nie wiesz, możesz się nie przyznawać do tego.