na nią czasu, czytają tylko to co muszą, analizują tylko te dzieła, które im albo wysoko nad ich wartość podnieść wypada lub pomimo téj wartości poniżyć bierze chętka. Skarży się na ten stan opłakany krytyki prof. Struwe, w przedmowie do świeżo wydanéj Estetyki barw, i ma słuszność ubolewać nad nim. Wszystko dziś musi się robić tak pospiesznie, nawał zajęć jest wielki, a literacki trud tak się mało opłaca.
Wydanie synowskie pism Jadama jest apelacyą do sądu przyszłości, który dla niego z pewnością wypadnie daleko łaskawszym niż owo milczenie, tém więcéj oburzające, że pomiędzy współczesnymi mu znajduje się wielu przechwalonych, którzy go nie dorastali.
Do bibliograficznych osobliwości, mało lub wcale nie znanych, moglibyśmy dodać dwa zeszyty pism Andrzeja Towiańskiego, wydane w Turynie, częścią po francuzku, w części po polsku, które mamy przed sobą. Pierwszy z nich nosi tytuł na okładce: Ecrits d’ André Towianski. Souvenir des réunions des serviteurs de Dieu, du 23 Janvier au 10 Fevrier 1870. Zeszyt pierwszy składa się z francuzkiego tłumaczenia pism Towiańskiego; drugi w znaczniejszéj części pisany po polsku, wyszedł u Bony w Turynie. Jest to, o ile wiemy, jedyna książka po polsku drukowana w tém mieście.
