Strona:PL JI Kraszewski Metamorfozy.djvu/175

wypowiedział czego chce, i jakie sobie w przyszłości życie obmyśla, gdyby mu losem rozporządzać było wolno, czyż ty byś nie potrafił opowiedzieć czego ci się zachciewa? co ci się uśmiecha?
 — E! rzekł Cymbuś drapiąc się w głowę — tobyście się panowie śmieli ze mnie.
 — Ale nie! nie! mów śmiało, czego sobie życzysz w przyszłości?
 — Już to naprzód, z tego Wilna powrócić co najprędzej do domu, proszę panów, odchrząkując dodał Cymbuś, który nabierał odwagi, bo, jak Boga kocham, ja tu nie wyżyję, panowie mnie zamęczycie.
 — A potem? spytał Longin.
 — No! to będę odpoczywał! odparł nieszczęśliwy z westchnieniem.
 — No! ale jakże?
 — A! jak! na piecu! rozumie się że na piecu! mówił ożywiając się Cymbuś... pan mógłby mi dać chatę i ogród, a rozpatrzywszy się, może bym się z Motrunką ożenił, kupił bym parę szkap u Lejzera... i furmanował... ot po wszystkiem.
 — Jakże! to tak mało pragniesz? nic więcej?
 — A cóż ma być więcej? rzekł chłopak — żebym był bogaty to bym pewnie nic nie robił, a chłopca bym trzymał żeby go za uszy kręcić... ale bogaty nie jestem i nie będę.
 — A chciałbyś być bogatym?
 — Tak bardzo to nie, bo zaraz potrzeba ubierać się porządnie i siedzieć wyprostowanemu, a mnie to na co? Trochę żebym miał, a mógł na piecu spać do syta...
 — A w lecie?
 — No! na słońcu naturalnie! rzekł zziębły sługa.
 — A więcej?
 — E! nudzisz bo pan? co więcej! na co więcej! Motruna by jeść gotowała... ze słoniną... kieliszek wódki by się znalazł przed obiadem... czasem w niedzielę nalewka... a wnukom bym zakazał żeby do Wilna nie jeździli i akademikom nie służyli.
 — Tak ci to już dojadło?
 — Jak nie miało dojeść? Ta to męki wiekuiste! Jacy