Strona:PL JI Kraszewski Metamorfozy.djvu/292

zwilżyły oczy, zamalował je udanem trzpiotowstwem.
 — Jedziesz braciszku! rzekła.
 — Jadę siostrzyczko!
 — Daleko?
 — Gdzie oczy poniosą!
 — Po co?
 — Tego nie wiem, ale wszyscy mi mówią, że potrzeba jechać koniecznie, zdobyć parę królestw, walczyć z pół tuzinem olbrzymów, dobić się do źródła żywiącej wody, odkopać skarb jakiś, Madeja uwolnić z łoża, na którem jęczy, ogromnie się wsławić i w laurach powrócić.
 — Ale do czegoż to wszystko? zapytała królewna.
 — Dla tego że tak wszyscy robią i że podróże jeśli nie kształcą serca, to niezawodnie psują nogi.
 — A z tych wszystkich zdobyczy gdy je posiędziesz, co uczynisz? mówiła Lala.
 — Ja tak bardzo pożytku z tego nie widzę, odparł królewicz, ale jechać mi się chce, bom ciekawy przygód i muszę jeszcze w dodatku wyszukać sobie żony, któraby miała słońce na czole, księżyc na nosie i gwiazdami usiane rączki... Mówią, że taka ma być koniecznie przyszła moja żona.
 Lala spojrzała na królewicza i westchnęła.
 — Nie uwierzysz, rzekł Rumianek, jak mi ciebie żal opuszczać; jużbym i podróży się wyrzekł, ale mi wstyd.
 — A! a mnież zostać tu samej? szepnęła królewna.
 — Wszakże powrócę...
 — A! powracaj prędko! powracaj!... A gdybyś zatęsknił po nas... dam ci na to lekarstwo... zostało mi to po matce, będzie razem pamiątką po mnie... Oto masz źwierciadełko, w które gdy spojrzysz, pokaże ci co my tu robiemy, i że o tobie pamiętamy. Dopóki ono obraz nasz pokazywać ci będzie czysto, znak to żeśmy o tobie, żeś ty o nas nie zapomniał, gdy w niem nie zobaczysz nic, ani matki, ani ojca, ani mnie... nie będziesz już miał po co powracać... węzeł co nas łączył zerwany będzie na wieki.