Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/122

 Dobrze przed godziną naznaczoną był już w domu, i wszystko miał, czego żądał.
 Zaproszeni stawili się na herbatę, nie zbyt wesołe przynosząc twarze, a ciekawe wejrzenia... bo Żabiec był dla nich jeszcze zagadką. Posądzali, że mieli do czynienia z awanturnikiem, choć w mieście nic złego się o nim nie dowiedzieli.
 Zimne było dosyć przywitanie, tylko Barszewski śmiał się i krzyczał głośno...
 Wrażenie jakie dom p. Aurelego uczynił na gościach — nieco rozjaśniło oblicza...
 Nie tracąc czasu, Barszewski do kart napędzał...
 Żabiec z bardzo chłodną krwią, służył — jak żądano — na wszelkie warunki i stawki się zgadzając... chociaż nie bez trwogi wewnętrznej.
 Obawa na ten raz była próżna.
 Przegrani wczoraj, przyszli z gorączką odwetu — która na złe im wyszła.
 Szczęście — jakie miał wczoraj p. Aureli, towarzyszyło mu dnia tego również — tak stale, iż go niemal w kłopot wprawiało. Ustępował i godził się na co tylko żądano — a pomimo to — wygrywał i wygrywał ciągle...
 Wieczerzę za to mieli goście wykwintną i z całą znajomością rzeczy przygotowaną, tak, że marszałek, który był smakoszem wielkim — prawie ze zdumienia nad nią o przegranej swej zapomniał.
 Pułkownik, zrażony tem, że mu nie szło, stracił ochotę do odegrywania się i oświadczył, że