Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/125

 — Zgrał się — załamując ręce przerwała Salusia.
 — Ale ba! gdyby się zgrał, toby było lepiej — rzekł Rzepski — wygrał. Teraz ja go znam: dopóki w kabzie będzie grosz, nic z nim zrobić nikt nie potrafi.
 Rozpytawszy o szczegóły, dowiedziawszy się od Rzepskiego co tylko z niego mogła wyciągnąć, Salusia natychmiast zarzuciła chustkę czarną i poleciała do Winnickiej.
 Ta właśnie trzeci dzień już napróżno oczekiwała przyjścia Żabca i nie mogła pojąć, dlaczego milczał. Zaczynała się gniewać.
 Niezmiernie poruszona, rozgorączkowana Salusia wpadła w samą porę.
 — A, pani dobrodziejko — zawołała zdyszana, — źle z tym nieszczęśliwym...
 — Co mu się stało?
 — Nie wiadomo zkąd dostał pieniędzy i to podobno sporo... już znowu wieczorek dawał i w karty grali.
 — Zgrał się — podchwyciła Winnicka.
 — Nie. Rzepski mówi, że wygrał.
 Winnickiej tłumaczyło to, dlaczego nie przychodził. Skrzywiła się, ale dla niej walka z panem Aurelim — nie miała jeszcze w sobie nic groźnego. — Była do niej przygotowaną.
 Ze zbytecznem bogactwem szczegółów panna Salomea, poczęła zaraz opowiadać o wieczorze, o tych co na nim byli, obliczać według domysłów