Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/131

ną — zapraszając tych panów na jutro do siebie.
 Aureli wymówił się grzecznie, lecz nie przyjęto ekskuzy.
 Wyszedł z niewielką wprawdzie, ale jeszcze z wygraną.
 Nazajutrz bądź co bądź musiał już być u Winnickiej, która zbrojna czekała na niego.
 Wszedł pokorny, narzekając na niezdrowie, na interesa swoje.
 Stara przyjęła to uśmiechem.
 — Ale, nie potrzebujesz mi się pan tłumaczyć, — odpowiedziała zimno. — Swobody twej krępować nie myślę. Rozumiem to dobrze, iż zmieniając życie, musisz się namyślać i walczyć ze sobą...
 A przytem słyszałam, już nie wiem od kogo, żeście w tych dniach mieli dużo zaproszeń i wesołych zebrań.
 Aureli nie zaprzeczał.
 — A cóż z podróżą naszą? Jedziesz czy nie? bo ja kogoś posłać muszę!
 — Radbym służyć — odparł Aureli — ale rzeczywiście się obawiam, żeby nie zrobić zawodu. Niemam najmniejszej wprawy, nie czuję się zdolnym.
 — Będziesz tem ostrożniejszym — wtrąciła Winnicka — tem lepiej.
 Aureli niepewny siebie, wahający się, zarzucił, że mieszkanie mu odnająć trudno, że się pozbyć sprzętów, jakie miał, nie może bez straty.