Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/24

 — Powiadasz pan, żeś wszystkiego próbował — odezwała się — jako żywo, nie prawda. Ani pracować, ani się z losem pogodzić, nie próbowałeś nigdy.
 Tak jak nieboszczyk ojciec, chciałeś iść przebojem...
 Nie odpowiadając na to, Żabiec ze śmiechem przerwał:
 — Daj pokój, panno Salomeo! Prawisz mi nauki, a sama, wyszłaś lepiej na zgodzie? Dość spojrzeć na twoją twarz i sukienkę... Cóż za życie prowadzisz? Wartoż tak żyć?
 — Warto — odparła kobieta z zupełnym spokojem... — Nie mam potrzeby się przed panem Aurelim spowiadać z mojego życia — ale doprawdy, że miałabym ochotę do tego... bo i z niego naukę wyciągnąć można...
 — Ciekawym! — rozśmiał się Żabiec...
 Zarumieniona nieco Salomea głowę podniosła...
 — Cóż? zawiedziona miłość — dodał — a potem... rezygnacja...
 — Tak, ja się tego nie wstydzę — odparła kobieta. — Ucieczka do Boga, a teraz spokój w duszy... mogę powiedzieć, żem tak szczęśliwa jak nigdy nie byłam...
 Poruszył ramionami Żabiec.
 — Chciałabyś mnie na tę drogę nawrócić? — zapytał.
 — Gdybyś pan miał na to siłę — poczęła panna Salomea — aleś pan ją podobno wyszafo-