Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/26

 — Nie — nie — zaprzeczył Żabiec — zapóźno! Człowiek zmiękł, popsuł się, rozleniwiał a zresztą na życie się napatrzył i smak do niego stracił... Bierz licho resztę...
 Zamachnął ręką rozpaczliwie...
 Panna Salomea oczyma ścigała przechadzającego się.
 — Nie mam innego wyjścia — począł po przestanku na wpół sam do siebie Aureli... — Długów mam po szyję, w karty mi się nie szczęści, zaprzedać się i ożenić dla grosza — nie mogę...
 To mówiąc wskazał na małą flaszeczkę...
 — A oto w tych kilku kroplach ratunek pomocny, jedna chwilka, jak piorun i wszystko skończone.
 — Pan myśli? spytała Salomea — alboż to duszy i Boga nie ma? Na ostatek, choćbyś w nic wierzyć nie chciał, nie wiem czy przyjemnie zostawić po sobie pamięć dezertera, który zabrawszy co do niego nie należało — uciekł na tamten świat, bo go tam dogonić nie można!
 Rozśmiała się smutnie.
 Żabiec się zżymnął...
 — No — więc cóż? co począć? — zapytał.
 — Pan Aureli o to mnie potrzebuje się radzić! — odparła Salomea.
 — Bo nie ma rady żadnej — zawołał Żabiec — i musisz to przyznać. Można mi czynić wymówki, że do tego terminu się doprowadziłem, ale raz