Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/56

 — A! a! flaszeczka! przerwał Rzepski, to pewnie ta, co ją zawsze w kamizelce nosi. — Lekarstwo!
 Salomea ramionami poruszyła niecierpliwie...
 — Gdzie zaś — trucizna! — odparła.
 Rzepski się zmarszczył — nie odpowiedział nic. Czoło mu się pofałdowało...
 — Co on sobie myśli? — dodała nie odbierając odpowiedzi.
 Wtem Rzepski rzucił miotełkę na komodę i siadł podpierając się na ręku...
 — Ja pannie mówiłem — rzekł. Tyle lat z nim jestem, zrozumieć tego człowieka nie mogę. Dziś zdaje się już desperat ostatni, a nazajutrz śpiewa wesoły, drwi, drugich do zabawy zachęca... jakby był najszczęśliwszy.
 — Ależ to tak zawsze nie może być — przerwała stara panna — to się musi źle skończyć. Nie myśli nic, nie robi nic... w końcu się przebierze konceptów, i...
 — Ja zawczasu to wiem, że gdzieś pod kościołem przyjdzie siąść — odparł Rzepski — ale kiedy na to rady nie ma? Jużci, że go rozumu uczyć nie mogę.
 — Dla czego? — podchwyciła panna.
 — Bo on go ma więcej niż ja — ale użyć nie chce. Taki człowiek — począł Rzepski.
 Panna Salomea westchnęła...
 — Taki człowiek — odezwała się, mógłby z