Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/84

 Zmierzch znalazł Żabca zadumanego nad stołem.
 Rzepski, który go nie widywał nigdy w takim stanie, niespokojny, co kwadrans podchodził do drzwi — zaglądał, przypatrywał mu się i głową potrząsał.
 — Co mu to jest? liczy? No — kiedy już liczy — to źle.
 Zciemniało się gdy do Rzepskiego weszła Salusia. Zdał jej sprawę na ucho z tego co się działo, potrząsnęła głową i śmiało weszła do pokoju. Zobaczywszy ją — choć gniewał się na nią i nielubił, ledwie się nie ucieszył, porwał się od stolika...
 — Przyszłam się przekonać czy pan słowa dotrzymuje? — odezwała się szydersko.
 — Widzisz... — a moja flaszeczka? — zapytał.
 — Ale! w Wiśle ją utopiłam! — rozśmiała się Salusia, siadając poufale przy drzwiach.
 — Szkoda, bo dużo kosztowała, a ja drugą będę musiał kupić.
 — A! nie — odparła panna Salomea — kto sobie raz pozwolił odebrać, drugi raz nie kupuje?
 Zmarszczył się Żabiec, ale natychmiast zmienił rozmowę.
 — No, cóż na to powiesz, że poznałem ciotkę Winnicką? — zapytał.
 Panna Salomea popatrzyła, aby się przekonać, czy nie żartował.