Strona:PL JI Kraszewski Nera 1.djvu/45

ty, obejrzała się ku drzwiom, za siebie, na starca — i poruszyły się jej usta, ale głosu zabrakło.
 Simon czekał z wyrazem niecierpliwością która prawie w gniew się zdawała przechodzić. Księżna machinalnie ujęła spinkę i nieco ją podniosła, co widząc stary, żywo i pośpiesznie, bardzo stanowczo cenę jej powiedział, jakby się zbyć pragnął i targu, i kupującej.
 Ona — nie zdawała się słyszeć lub chcieć zrozumieć.
 Między temi dwiema, napozór sobie zupełnie obcemi osobami, należącemi do dwu różnych światów, — najniedomyślniejszy byłby się w tej chwili domyśleć zmuszony jakiegoś niezrozumiałego stosunku.
 Niedoczekawszy się dosyć długo odpowiedzi, stary niecierpliwie i przynaglająco cenę powtórzył.
 Księżna oczy ku niebu podniosła; wyraz ich był dziwny, błagający, niemal pokorny, — ale Simon go nie spostrzegł, bo wzrok miał umyślnie na stronę zwrócony.
 Cicho, drżącym głosem, księżna naostatek wyszepnęła:
 — Więc mnie znać nie chcecie?
 Stary ramionami poruszył i nic nie odpowiedział.
 — Nie chcecie mnie znać? — powtórzyła.
 Simon długo milczał.
 — Nie znam was, — rzekł w końcu, — nie znam i znać nie chcę.