Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/19

wszystkiego — dla jakiejś fantazyi, przywidzenia, — nie wiem, jak nazwać...
 — Waćpan jesteś przecie człowiekiem doświadczonym i dojrzałym, — rzekł lichwiarz, — wiesz o tem, że mniej więcej wszystko, nawet to, co się nazywa honorem, daje się ocenić, zapłacić i kupić, — możesz więc obrachować swoje wydatki i nadzieje, a naówczas pogadamy. Muszę jednak go ostrzedz, że, w ostatecznym razie, familia mu małoletnią dziewczynę odebrać może... na drodze prawa.
 Belotti rzucił się gwałtownie.
 — Uszom własnym wierzyć mi się nie chce...
 Simon milczał. Włoch przeszedł się po izdebce ciasnej, poruszony do najwyższego stopnia.
 — Cóż waćpan myślisz z nią zrobić? — zawołał. — O’Wall chce ją sposobić do teatru... byłżebyś waćpan jego pomocnikiem?
 — Ja sam za siebie stoję, — odparł zimno Simon. — Żadnego O’Wall’a nie znam.
 Milczeli oba, w tem zapukano do drzwi, Marceli uchylił je, zajrzał i rzekł do dyrektora.
 — Kawiarnię chcę zamknąć. Kończcie lub odłużcie to na później...
 Belotti, poszeptawszy żywo, odprawił go, drzwi się zamknęły. Przystąpił do Simona.
 — Życzyłem sobie pożyczyć pieniędzy, — rzekł, — żadnego innego interesu nie myślę i nie mogę poczynić, chcesz pan o to traktować, czy nie?