Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/26

 Nera uśmiechnęła się: — Ale ja jestem zdrowa, sił mi tylko trochę jeszcze braknie. Spodziewam się, że przez wzgląd na to dyrektor nie będzie mnie przynaglał.
 O’Wall się roześmiał.
 — Idzie już nie o występowanie wcale, — rozpoczął, — ale o rozstanie się z Belotti’m.
 Nera spojrzała na obu.
 — Ale ja, ja dyrektorowi jestem dłużną, — przebąknęła.
 — Są ludzie zacni, co ten rachunek biorą na siebie i nietylko przeszłość, ale przyszłość jej, — począł O’Wall. — Bardzo jestem szczęśliwy, że choć dzwonić mogłem na to kazanie.
 — Któż taki? — zdziwiona, krok się cofając, zapytała Nera.
 Nim O’Wall zabrał się na odpowiedź, Belotti dodał szybko.
 — Mamy ich aż dwóch, — do wyboru.
 — Nierozumiem! — zimno i jakby nieco urażona poczęła Nera. — Obawiam się dobrodziejstw, bo wkładają obowiązki.
 — Pozwól mi pani naprzód objaśnić, z czem ja przybywam, — rzekł prosząc jej, aby usiadła i sam się rozsiadając w krześle. — Los jej tak zajął starego bogacza, pułkownika Pudłowicza, że chce jak własne dziecko przybrać panią i zupełnie się zająć jej losem.
 — Kto? pułkownik Pudłowicz? ja go nie znam, — zawołała Nera, bledniejąc.
 Oburzenie odmalowało się na pięknej jej twarzyczce, która przybrała wyraz tragiczny.