Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/40

 — Któż to jest? — przerwała Nera.
 Salmon musiał pomyśleć, jak ma ułożyć odpowiedź.
 — Naprzód muszę określić jego położenie, — odparł. — Jest to człowiek więcej, niż dostatni, — można go nazwać bogatym. Rodziny, oprócz was, niema żadnej. Wprawdzie, ani rodem, ani położeniem w społeczeństwie pochlubić się nie może. Należy do średniej klasy, handel był i jest jego zajęciem, ale to nie przeszkadza, by możniejszym nie był od książąt i hrabiów wielu.
 — Nazwisko? — przerwała Nera, — nazwisko?
 — Ono wam nic nie powie, — rzekł Salmon. — Zowie się Simon i jest starożytnikiem. Sklep jego nieraz widzieć musieliście, a może i jego samego.
 Nera wstrząsnęła głową, milczała. Salmon mówił dalej:
 — Belotti rości sobie jakieś pretensye.
 — Rachował na mnie i wydawał dla mnie, — przerwała Nera. — Czuję się mu dłużną.
 — Spłacimy Belotti’ego, — rzekł chłodno Salmon. — Ale naprzód chcesz pani widzieć starca?... Ma on tu przyjść?
 — Nie, ja idę do niego, — namyślając się, z powagą odezwała się Nera i wstała. — Tak jest, czekaj pan chwilę, narzucam na siebie, co potrzeba do wyjścia, i służę mu.
 Salmon nie miał nic przeciw temu, ale, widząc ją bladą, drżącą i chwytającą to stolik, to