Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/54

sobą czarne tajemnice, w którychby złośliwość więcej szukała, niż... się godzi... Sądzę, że jaknajwięcej prawdy, jaknajszczersze przyznanie się do tego, co mnie spotkało, byłoby najlepszem.
 — Prawda jest zawsze najlepszą, — przerwał Simon, — ale w ten sposób matka twoja dowiedziałaby się o tobie. Lękam się tego.
 Nera poruszyła się zdziwiona.
 — Jest-że tak blisko? — zapytała.
 Starzec się skrzywił i jękął.
 — Aż nadto! nadto!! Dlatego nie mogę tu wystąpić jako twój dziad i wszystko to musimy pokryć do czasu milczeniem. Zresztą, — dodał z pokorą jakąś i smutkiem, — mnie nie idzie o to, abym się chwalił tobą. Mogę pozostać na stronie, kocham cię dla siebie i służyć będę, nie rzucając plamy mojego wzgardzonego żydowstwa na twoją czystą i piękną postać.
 — Ale Belotti? — wtrącił Salmon!
 — A! ten będzie milczał za pieniądze... — odparł stary — i z nim naprzód skończyć potrzeba.
 — Tak, ale jeżeli on nie będzie mógł mówić prawdy, — przerwał adwokat, — cóż mu każemy rozgłaszać? czem tlómaczyć?
 Tu zniżył głos nieco.
 — Jeżeli nie będzie mowy o familii, — dodał, — mogą ztąd uwłaczające dla panny Nery wyrosnąć przypuszczenia. Tym zapobiedz musimy.
 Simon dumał.
 — Owszem, o familii mówić musimy, — rzekł żywo, — tylko ja tej rodziny będę wprost umo-