Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/88

 — Simon, chory, musiał z porady lekarza odjechać do Paryża, — rzekł bardzo grzecznie zastępca, — mogę panią upewnić, że jestem zupełnie wtajemniczony we wszystkie jego interesa.
 — Wątpię, ażeby wszystkie interesa obejmowały ten, dla którego ja przybyłam, — szepnęła księżna.
 — Zdaje mi się, — grzecznie odparł młodzieniec, — że objaśnieniem wszelkiem służyć mogę, nawet w interesach zupełnie wyjątkowych — osobistych.
 Księżna, rumieniąc się, czego pod malowaniem dostrzedz było trudno, szepnęła:
 — M. Simon odzyskał podobno wnuczkę?
 Młodzieniec milczał chwilę.
 — Tak jest, — potwierdził.
 — Jakież są jego zamiary względem niej? Ja także mam pewne prawo pytać o to.
 Ostatnie słowa szepnęła ledwie dosłyszalnym głosem.
 Zastępca Simona bez namysłu prawie rzekł natychmiast:
 — Zdaje mi się, że się to najwłaściwiej da listownie rozwiązać, — ja pismo pani przesłać się obowiązuję.
 — Wolałabym adres Simona!
 — Nie wiem, gdzie go lekarze wyprawią, adres się zmienić może, — wymijająco odparł młody komisant.
 — Pan Simon wyjechał? z pewnością? — spytała raz jeszcze.
 — Tak jest.