Strona:PL JI Kraszewski Nera 3.djvu/128

 Nie umiejąc uszanować boleści tej, Andrea brutalnie szarpnął ją za suknię.
 — Nareszcie, znalazłem cię! ale któżby się mógł domyślić tej żałobnej podróży! — zawołał niecierpliwie, rękę jej podając. — Mam bardzo pilny interes.
 Nie mówiąc słowa Nera, która się w początku opierać chciała, uległa naleganiu i wyszła z nim w uliczkę, która, jak zwykle, była pustą. Dwa psy i dwoje dzieci z cmentarza bawiły się pod murem.
 — Że też tu nawet nie mam od ciebie spokoju! — dumnie odezwała się Nera.
 — Force majeure! — roześmiał się brutalnie Andrea. — Przegrałem wczoraj na słowo honoru dziesięć tysięcy, jeżeli ich nie zapłacę dziś, nie pozostaje mi nic, tylko w łeb sobie wypalić.
 Nera spojrzała na niego pogardliwie.
 — Daleko prościej było, — odparła, — odrazu to zrobić, a nie gonić aż tu za mną.
 Andrea wąsa kręcił.
 — Dla tych mizernych dziesięciu tysięcy! — zamruczał.
 Kobieta poczęła wolnym krokiem iść ku miastu, nic nie odpowiadając, i dobry kawałek drogi ku kościołowi w rynku uszli tak milczący.
 — Więc cóż? — zapytał w końcu Andrea.
 — Dług zapłacę, — ale mi podpiszesz prośbę o rozwód.
 Rumun skłonił głowę, uśmiechając się.