Strona:PL JI Kraszewski Nera 3.djvu/18

 — Mogę spytać cóż to takiego? — siadając i przeglądając się w wielkiem lustrze, odparła pani de la Porte.
 — Przyjechał do Paryża mój stary i dobry przyjaciel, twój także, książę Filipesco. Ale ty go znałaś pod nazwiskiem, on ma drugie... ty już wiesz. Nie przypominam sobie.
 Pani de la Porte podszepnęła zapamiętane dobrze.
 — Wiesz pewnie, że on jest ojcem tej panny, którą ci dano do pilnowania.
 — Wiem i nie wiem.
 — Ale, niezawodnie, tak jest, przynajmniej się przyznaje do tego, — dodała du Pont. — Jest to marnotrawca, dziwak, rozpustnik, ale los mu tak sprzyjał, że kilka razy straciwszy znaczną fortunę, znowu podobno jakiś spadek otrzymał.
 — A! a! — szepnęła, wsłuchana pilno w opowiadanie siostry przybyła.
 — Filipesco żywo się zajmuje losem córki, którą przez długi czas z oczów był stracił. Serce czy fantazya w nim gra? nie wiem. Mniejsza o to, ale — potrzeba mu pomódz!
 Spojrzała na pułkownikową, która minę nastroiła bardzo seryo.
 — Zobaczymy, o ile się to da zrobić, bez narażania się z mej strony, — odparła pani de la Porte.
 Spojrzały na siebie.
 — Tłómacz się jasno, — rzekła sucho gospodyni domu.