Strona:PL JI Kraszewski Nera 3.djvu/22

 Wśród fraszek znajdowały się i bardzo ładne, a cenne, i wielce podejrzanej wartości, a niesmaczne. Sprzeczało to się z sobą dziwnie, a obrazy na ścianach były najpocieszniej zmieszanemi croûte’ami i ślicznemi arcydziełami mistrzów, nabytemi przypadkiem. Razem wzięte wszystko to mówiło tylko, że dosyć kosztować musiało. A o to też najwięcej może szło gospodyni.
 Jeszcze nie miały czasu te panie usiąść w salonie, gdy u drzwi dzwonek się dał słyszeć i wkrótce potem wszedł Filipesco, jak zawsze, w ubraniu umyślnie zaniedbanem (ale bielizną książęcą). Minę miał straszliwie znudzoną. Przywitał gospodynię, wykrzyknął, Lolottę zobaczywszy.
 — Diantre! pocóżeś taka piękna? Dla mnie już zapóżno!
 I zwrócił się z wielkim pośpiechem do pani de la Porte.
 — A! a! nareszcie! — potrzebowałem was widzieć koniecznie.
 Siadł przy niej, nie troszcząc się już o resztę towarzystwa.
 — Mów mi pani o mojej Nerze? mów, proszę, wiele, wszystko.
 — Parfaitement, — roześmiała się pułkownikowa, — ale, gdy ją znać będę, dotąd się tem pochlubić nie mogę.
 — A! ba! Jeśli wy jej nie poznaliście dotąd, — odezwał się Filipesco, — to nie wiem, czy ją znać kiedy będziecie, wy macie oko tak wprawne.
 De la Porte roześmiała się przymuszonym uśmiechem.