Strona:PL JI Kraszewski Nera 3.djvu/24

 — Mów mi pani o Nerze...
 — Dziewczę jest samowolne, główka otwarta, śmiałość wielka, — odparła pułkownikowa. — Zdaje mi, że nawet wobec Simona zawarowała sobie pewną niezależność. Co do mnie, ja dopiero studyuję ten charakter. Nie mam jeszcze żadnej mocy nad nią.
 — Tymczasem, — rzekł Filipesco, — idzie mi tylko o to, abyście mnie do niej wprowadzili. Powiecie jej, że ja, jej ojciec, żądam się z nią widzieć. Nic więcej. Tego mi odmówić nie może.
 — A gdzież ja z wami mogłam się spotkać?
 — Gdzie się wam podoba, — odparł książę.
 Pułkownikowa się zamyśliła.
 — Śniadanie na stole! — przerwała gospodyni.
 Weszli do jadalni. Ta miała kredens strojny w Delfty i fajanse, a majoliki nowo-stare, na których widok uśmiechnął się sarkastycznie książę. Kilka półmisków na fajerkach stało na stole, ku którym, z miną znawcy i lornetką w oku zbliżył się, rozpatrując W nich, Filipesco.
 — Didntre! — zawołał, patrząc na omlet. — Jeżeli to nie jest pokrajana stara rękawiczka, — to mogą być trufle.
 — Powąchaj-że! — odparła, rumieniąc się zagniewana gospodyni.
 — Diantre, pachnie Périgord’em! — roześmiał się. — Siadajmy.