Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/284

myśli jéj były gdzieindziéj. Po długim przestanku, zdawała się budzić i figlarne spojrzenie zwróciła na siedzącego przed nią Bojarskiego.
 — A z panem co się dzieje? — zapytała.
 — Ja — pracuję, daję lekcye, piszę i mam skromny, ale wystarczający chleba kawałek.
 — Matka żyje? — wtrąciła Klara.
 — Dzięki Bogu!
 Zadumała się znowu; myśli jéj trudno było odgadnąć. Głos zmieniła i swobodniéj, weseléj rozpytywać poczęła.
 — Dobrze, bardzo pięknie pan zrobiłeś, żeś mnie odwiédził i nie zapomniał o mnie. Któż wié? może wkońcu zrobisz pan z téj nieszczęśliwéj, oszalałéj inną, stateczniejszą kobiétę... nauczysz pracować.
 Skrzywiła usta.
 — Ale naprzód trzeba żebym zdrowie i siły odzyskała — dodała żywo. — Ja prawie głodem marłam, słowo daję. Nie było komu zgotować, nie było za co kupić, a ja taka jestem pieszczotami popsuta... i tak we mnie ta żółć wzburzona grała. Myślałam że umrę. Wystaw pan sobie — wtrąciła nagle — podły Francuz nawet na listy nie odpisuje już. Ale jeżeli myśli, że ja mu dam pokój i przestane dokuczać, to się bardzo myli.
 Bernard siedział jeszcze, myśląc że od piérwszych odwiédzin nie mógł wymagać wiele i po-