Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/311

któremu wskazała krzesło. Nim miał czas jéj odpowiedziéć, ciągnęła daléj:
 — Razem z panem, doprawdy, wstąpiła na ten próg nadzieja! Powrócą dobre czasy... tak! głupią byłam, żem desperowała.
 — Ale cóż panna Klara nazywa temi dobremi czasami? — zapytał nieśmiało Bojarski.
 Wlepiła w niego oczy, zdumiona.
 — Alboż się o to pytać potrzeba? — odparła. — Dobre moje czasy były tam w pałacu, gdyś mnie pan odwiédził... pamiętasz?
 — Ale ono zakończyły się smutnie — rzekł Bernard. — Wierzaj mi pani, potrzeba teraz innych szukać i wejść na drogo inną.
 Zniecierpliwiła się panna Klara i rzucając chustkę na stół, zawołała:
 — No cóż robić? co? powiédz pan! Mówiłeś pan pracować; ale ja nie mam ochoty do pracy.
 Załamała ręce.
 — Ja nie jestem do niéj stworzoną!
 — Niéma na świecie człowieka, coby do niéj stworzonym nie był — rzekł spokojnie Bernard. — Pani jesteś tylko od niéj odwykłą.
 Klara się zamyśliła i poruszyła ramionami parę razy. Coś mówić chciała niby i zamilkła nagle; tylko chusteczkę ze stołu ściągnęła, zmiąwszy ją w ręku.
 — Jak pan myśli — rzekła — gdyby wistocie