Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/326

pracować, ale dla mnie to obojętne. Patrzę tobie w oczy i strach mnie ogarnia.
 Bojarska powstała z krzesła, chwytając go za głowę i cisnąc ją namiętnie do ust.
 — Doprawdy, że możnaby sądzić, iż ty mnie nie znasz! — zawołała. — Pamiętasz życie nasze w miasteczku? Nigdyśmy wiele nie mieli, ale téż nigdyśmy nie czuli ubóstwa. I teraz ono mnie wcale nie przestrasza, tylko dla ciebie.
 — A mnie dla twéj starości, którąbym rad otoczyć pieszczotami — dodał Bernard.
 — Mogąż być większe, jak gdy ty jesteś przy mnie i ja cię widzę spokojnym i szczęśliwym? Ani co będziemy jedli, ani co pili, wcale mnie nie obchodzi. Potrzeba zmniejszyć mieszkanie — dodała profesorowa — aby ci ulżyć w wydatkach. Proszę ciebie, nie wahaj się ani chwili. Wynieśmy się ztąd; ja jedną komórką się doskonale obejdę. Widzisz jak jem, byleś ty nie był głodny.
 — Ja potrzebuje bardzo mało — rzekł Bojarski.
 — Domyślam się, że ci ciężko być musi — po spiesznie dokończyła matka. — Nie rób-że żadnych niepotrzebnych ofiar dla mnie.
 Głęboko westchnął Bojarski, a milczenie jego zrozumiała matka.
 — Proszę cię — mówiła, ręce składając — zrób to dla mnie. Ograniczmy się, zastosujmy do tego co mamy, abyś ty się nie zabijał pracą i nie mę-