Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/389

zawiodłam zaufania jego. Jestem na drodze, na któréj widziéć mnie chciałeś.
 — Pozostaje tylko wytrwać na niéj, panno Klaro — odezwał się Bojarski — przywiązać się do tego trybu życia, uznać że on jest lepszym, zamiłować go.
 Zukosa spojrzała na niego Saska.
 — No cóż? i pozostać sobie starą panną? — mruknęła.
 — Lub za mąż wyjść dobrze, gdy serce przemówi — odparł Bernard.
 Klara poruszyła ramionami. Gniewało ją to, że nie okazał dla niéj czułości najmniejszéj. Wszystkie ofiary jakie uczynił ceniła mało; chciała dopiąć celu, a ten się jéj wyślizgał i uciekał.
 Pod koniec rozmowy z Bernardem, która go nie potrafiła rozgrzać, nie ukrywała już swéj niecierpliwości.
 Bojarski wyszedł, łudząc się jakimś postępem i wyprowadzającéj go staruszce szepnął, ażeby się nie zrażała, bo wiele już uczyniła i teraz szybkiemi kroki wszystko iść musi ku lepszemu.
 Omylił się najmocniéj.
 Klara na tych odwiédzinach budowała ostateczną nadzieję, a widząc ją zawiedzioną, zaraz po wyjściu opiekuna odezwała się kwaśno do swéj towarzyszki:
 — Jeżeli się nic nie ma zmienić, a ja muszę