Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/75

 Ale była taka śliczna!
 Sprengerowa z zazdrości dochodziła do wniosku, że może z téj rozsławionéj piękności wyrosnąć jeszcze wcale brzydkie stworzenie — bo i to się często trafia — dodawała, krzywiąc się — zobaczymy!
 W wigilią wyjazdu Bernardek wieczorem stał w rogu Akademii. Patrzył, nie śmiąc się zbliżyć — gdy Klarcia, która sama była w oknie, ruchem rączki go powołała.
 Poskoczył szczęśliwy. Dziéwczę się śmiało, bo uroczy uśmieszek często w niéj zastępował słowo.
 — Jedziecie? — odezwała się.
 — Jedziemy — westchnął chłopak — i właśnie ja — bardzo chciałem pożegnać pannę Klarcię, a prosić, aby o nas nie zapominała.
 Pokręciła główką.
 — Do Warszawy — szepnęła — jacy wy szczęśliwi! Pan Bernard o nas tam prędko zapomni.
 — A! nigdy w świecie! — z zapałem odezwał się chłopiec.
 Figlarnie spojrzała mu w oczy, uśmiechając się zwycięzko.
 — Kiedy my się zobaczymy? — dodał Bernard.
 — Może nigdy! — szybko odparło dziéwczę.
 — O, to nie może być! — proroczo wykrzyknął chłopiec.
 I w téj chwili, słysząc kogoś nadchodzącego,