Strona:PL JI Kraszewski Para czerwona.djvu/146

nie przychodził! Połowa przynajmniej gości wiedziała już o jego losie, nikt tego smutnego przedmiotu tknąć nie chciał.
 Było już około dziesiątej, gdy drzwi się otworzyły i wszedł zupełnie nieznajomy mężczyzna. Był to młody człowiek, surowej postawy, bladej twarzy, smutnego wyrazu. Przedstawił się pannie Jadwidze jako przyjaciel Karola i prosił ją o kilka słów rozmowy. Żywo podbiegła w drugi koniec salonu, mając już straszne przeczucie.
 — Co mi pan powiesz? — rzekła,
 — Przepraszam panią za moje natręctwo, jest trochę papierów i kilka książek, którebyśmy przechować chcieli, możebyś pani była łaskawa na kilka dni przyjąć je do siebie...
 — Najchętniej — odpowiedziała Jadwiga — ale pan Karol...
 — Spodziewamy się, że będzie uwolniony.
 — Jakto? — zakrzyknęła Jadwiga, łamiące ręce — on wzięty?!
 — Pani nic nie wiesz?
 — Nie! cóż się stało?
 — Żandarmi schwycili go na ulicy, zawieziony do cytadeli, w domu jego nic nie znaleziono, prócz kilku książek, które są wszędzie.