Strona:PL JI Kraszewski Para czerwona.djvu/18

towarzysza broni, ale jak do znakomitego dostojnika Mikołajewskiego.
 — Panie jenerale — rzekł: z wielką pokorą i wymuszoną grzecznością, którą chciał zapłacić pierwszą swą niefortunną postawę. — Niech mi wolno będzie przypomnieć się po długich latach jako podkomendnemu i towarzyszowi broni.
 — Ano, tak! Zarazem sobie waćpana przypomniał, gdy mi nazwisko powiedziano, zwano cię w pułku kartaczem?
 — Miły Boże! Cóż to za pamięć pana jenerała! Jak mego Boga kocham, tyle lat!
 — No, siadajże — rzekł jenerał dosyć zimno ale grzecznie.
 — Nie wprzód, aż będę miał to szczęście panu jenerałowi mojego jedynaka zaprezentować.
 Chłopak ukłonił się nizko.
 — Piękny chłopiec, a czemu aspan nie oddasz go do wojska?
 — Eh! Bo to matka wychuchała na pieszczoszka, zdrowia delikatnego, jakby mu przyszło to znosić, cośmy my przebywali, dyabliby nieboraka wzięli.
 — A cóż myślisz z nim robić?
 — Otóż to właśnie, przywiozłem go tutaj, dokończywszy edukacyi, żeby się w mieście przetarł i do obywatelskich posług nałożył. Umieszczę go w Towarzystwie Kredyto-