Strona:PL JI Kraszewski Para czerwona.djvu/397

że musiał przystanąć w karczmie dla popasu. Kozacy już do koła wóz obstępywali, gdy pomiędzy nimi spostrzegłszy wczoraj widziane twarze, Karol nabrał otuchy; zaczęli go pytać o papiery.
 — Prowadźcie mię do oficera, to mu się wytłómaczę.
 Właśnie, gdy to mówił, wczorajszy współbiesiadnik nadszedł i jako ze znajomym przywitał się z Karolem.
 — Panie kapitanie — rzekł głośno podróżny, udając wesołą minę — jedliśmy wczoraj obiad z sobą, możesz mi pan poświadczyć, że nie jestem żadnym podejrzanym człowiekiem.
 — Nu tak — odparł oficer. — A cóż wy tu robicie?
 — Potrzebowałem dostać się do sąsiedniej wioski, nająłem oto tego jegomościa, który mnie tu wcale niespodzianie przywiózł.
 — Chciałem popaść — wybąknął, dając mu potajemne znaki, woźnica.
 Ale kapitan tupnął nogą, pogroził i kazał żołnierzom odstąpić.
 — Jeżeli pan każe, to pojadę dalej — rzekł pomieszany szynkarz.
 — Mój kochany — odpowiedział mu Karol — nie tłumacz się i nie bałamuć, dobrze rozumiesz coś zrobił; potrzeba mi