Strona:PL JI Kraszewski Para czerwona.djvu/467

 Jadwiga załamała ręce.
 — Kiedy?
 — A! ono już dni kilka jakeśmy przerzynali się po potyczce z Moskalami w borze.
 — Niebezpiecznie?
 — A kto to może wiedzieć. Jechał ci to on z tą raną na koniu trocha, a potem go nieśli, a potem wieźli na bryczce, i doktorowie jakoś bardzo głowami kiwali; a było ich tam aż dwóch.
 — Gdzież jest teraz?
 — Ja tego, proszę panienki, wiedzieć nie mogę, ale to pewna, że musi być w miejscu bezpiecznem.
 Długie milczenie panowało po tej smutnej wiadomości, która łzy z oczów wycisnęła Jadwidze.
 — W którejże to stronie? — spytała.
 Tomaszek jak mógł i umiał, wskazał okolicę.
 — Jutro jadę — rzekła Jadwiga. — Przecież się tam gdzieś o niego dowiedzieć potrafię. O mój Boże — dodała — tylu się naraża i wychodzi cało, a on...
 Nie dokończyła. Chciała prawie Bogu czynić wymówkę, że ją tak bolesnym dotknął ciosem.
 — Jadziu — rzekła do niej Emma — albo jesteś Polką lub nie; matki nie żałują Ojczyźnie swych dzieci, żony mężów; tyś