Strona:PL JI Kraszewski Przygody Stacha.djvu/57

 Drohostaj rękę wyciągną}, westchnęli oba i hrabia rzekł cicho.
 — A! te kobiece sprawy!
 — Do jutra...
 — Do jutra...
 Przy obiedzie, na który był proszony stary jakiś znajomy gaduła, panna Marcelina z oczów ojca poznała, iż miał jakąś dolegającą troskę.
 Znając dobrze jego usposobienie i wyraz, jaki ono twarzy nadawało, umiała odgadnąć zawsze co trapiło hrabiego, literackie niepowodzenie, strata pieniężna, czy — coś jeszcze bliżéj go obchodzącego...
 Zaledwie stary gaduła odszedł i znaleźli się sami, ojciec wziął ją za rękę i poprowadził z sobą do gabinetu.
 — Siadaj, proszę cię — musimy się rozmówić...
 Począł chodzić żywo i coraz to stając naprzeciw Marceliny, mówił, patrząc jéj w oczy.
 Nie zarzucisz mi, ażebym był tyranem, ale ojcem być muszę... Robisz przedemną tajemnice...
 — Ja? z czego?
 W mieście plotą o tém, że masz z pomocą Wawrowskiéj schadzki u niéj z Korczakiem... Możesz sobie wyobrazić, jak mi to jest przyjemném.
 Marcelina porwała się z siedzenia.
 — Któż to ojcu doniósł?
 — O to mniejsza... — rzekł hrabia. — Więc w istocie...
 — W istocie spotykam się tam nieraz z Korczakiem, — odparła dumnie córka — ale to nie są schadzki. Młody ten, skromny człowiek, dosyć mi się podobał...
 Ojciec odwrócił się przestraszony.
 — Ale ja nigdy w świecie nie pozwolę ci ani myśleć o nim! — zawołał.
 — On też z pewnością nie myśli o mnie, a ja — gdybym się nawet przywiązała do niego, na nic innego rachować nie będę, tylko na własną cierpliwość.
 — Kochasz go? mów? — spytał porywczo ojciec.
 Marcelina pobladła.
 — Ze wszystkich młodych ludzi, którzy mi się stręczyli, starali się o mnie — przyznaję, że ten może mi jest najmilszym... ale czy to jest miłość? ja nie wiem...
 Hrabia ramionami poruszył.
 A Obdorski? — spytał.
 Ze wszystkich, co się o mnie starali, jest mi — najwstrętniejszym.
 Po szczerem tém wyznaniu zamilki oboje. Marcelina uspokojona usiadła.
 — Pozwól sobie powiedzieć — począł hrabia, namyśliwszy się, —