Strona:PL JI Kraszewski Przygody Stacha.djvu/65

 Po zasępieniu, milczeniu i złym humorze hrabianki, Wawrowska poznała, że Korczakowi tego lekceważenia przebaczyć nie mogła.
 Natychmiast po herbacie Marcelina, pod pozorem bólu głowy, nie zważając na to, że się ludzie domyślać będą powodu — opuściła towarzystwo.
 — Mój panie Salezy, po cichu odezwała się Wawrowska, dowiedz się téż, proszę, co się stało z Korczakiem, i przyjdź mi powiedz jutro.
 O południu garbus, który aż do biura ścigał Stanisława, przyszedł z doniesieniem, iż Korczak miał jakiś niezmiernie ważny i pilny interes, dla którego musiał jeździć o mil kilka i w nocy dopiero powrócił.
 — Ale co to było — dodał Salezy, anim się mógł dowiedzieć, ani domyśléć — strasznego nic nie ma, gdyż Korczak jest spokojny, i dobréj myśli.
 Z wiadomością tą Wawrowska poszła do Marceliny, którą zastała podrażnioną i gniewną. Hrabianka znajdowała ten wyjazd niezrozumiałym i tajemnicę — podejrzaną.
 Staś widocznie stracił w jéj oczach.
 Następny zwykły wieczór u Wawrowskiéj przypadał za trzy dni.
 Nie ulegało wątpliwości, że Korczak przyleci pewnie, ale panna Marcelina, chcąc go ukarać naprzód powzięła myśl — nie przyjść wcale.
 Potém zaczęła się lękać, aby to nie było nadto widoczném... a oprócz tego niecierpliwą była dowiedzieć się o matce.
 Spóźniła się tylko trochę i weszła tak majestatyczna, poważna, zimna, a przywitała Stanisława tak chłodném poruszeniem głowy, natychmiast się zwracając do innych gości, iż poczuć musiał, że żal miała do niego.
 Przykrém mu było — ale miał nadzieję przebłagania.
 Dosyć długo nie mógł się potém zbliżyć do hrabianki, która wyprobowała jego cierpliwość.
 Po herbacie dopiero rozpoczęła się rozmowa i zwykła przechadzka po pokojach. Marcelina była ciągle bardzo chłodną i zasępioną.
 Gdzieżeś pan był ostatniego wieczoru, żeśmy go tu nie widzieli? — zapytała.
 — Miałem przykry i pilny interes osobisty, dla którego mała wycieczka była koniecznością. Powróciłem zapóźno, abym się mógł tu stawić...
 — Szczęśliwie się rozwiązała sprawa? — spytała ciągle zimno Marcelina.
 Stanisław, który się tłómaczyć dokładniéj nie mógł, po chwili odparł.
 — Tak jak życzyłem sobie.
 Czuli oboje, że od ostatniego widzenia się — coś zaszło niewido-