W LITERATURZE.
Im więcéj coraz zjawia się u nas piszących, im rozmaitsze dokonywają się prace, im większy ruch i życie w literaturze, tém bardziéj podobno czas jest zastanowić się i do zastanowienia drugim podać, ważne zdaje się pytanie: co to jest sumienie w literaturze? Nie jeden śmiać się z tego może będzie, a nie mniéj jednak prawda, że jak człowiek bez sumienia szkodliwy jest w towarzystwie, tak pisarz bez sumienia szkodliwy jest w literaturze. Jakąż, spytacie, rolę gra sumienie w literaturze? Bardzo ważną — ono nie dozwala pisać o tém, o czém sam autor dokładnego wyobrażenia nié ma, ono broni pisać przeciwko przekonaniu, dla chwilowych jakichś okoliczności, pobudek, ono nakazuje wypracowywać to, co się wydaje na świat, z całą ścisłością, na jaką zdobyć się można; ono czyni sądy bezinteresownemi, nie patrzącemi osób a rzeczy; ono upokarza piszącego przed krytykiem, gdy się przekonywa, że miał przeciw niemu słuszność, wreście
