Strona:PL JI Kraszewski Wieki katakombowe odczyt3 part36.png

 Dziełom naszym dobroczynnym, jakkolwiek rozumniéj określonym, brak może tego nacechowania, tego ciepła serdecznego, które samo wartość im nadać może.
 Chrześcijanie stronili pilnie od zabaw i biesiad pogańskich, ale mieli je téż pomiędzy sobą. Ze wszystkich zaś tych uczt najmilszemi pobożnemu spółeczeństwu były obchody dni uroczystych, pamiątkowych, odnawiające żywo wspomnienie wielkich wypadków, które nowy świat stworzyły.
 Te dni świąteczne, (które i my po dziś dzień jeszcze obchodzimy tradycyjnie, z obrzędami jakie im towarzyszyły od wieków), już w bardzo dawnych czasach, naprzód dobrowolnie przez pobożne uczucia, potém z prawa kościelnego ustanowionemi były jako uroczystości.
 Przebieżymy je wedle następstwa miesięcy, mówiąc tylko o świętach nieruchomych. Najpierwszém z nich, w Styczniu dnia 1-go obchodzoném, od którego my Nowy Rok poczynamy, było święto obrzezania Chrystusa, ustanowione przez Leona Wielkiego, papieża.
 Ten dzień, który poganie poświęcali Janusowi, uświęconym został pamiątką Chrystusową dla zatarcia wspomnienia bałwochwalczych obrzędów. Aż do IX wieku był zwyczaj dzień ten obchodzić postem.
 Dnia 6 go Stycznia, przypada Epifania, czyli Objawienie. Oprócz pamiątki hołdu trzech króli, złożonego Nowonarodzonemu, dzień ten uważa się za rocznicę chrztu Chrystusowego w Jordanie, i ztąd pochodzą obrzędy zachowujące się we wschodnim kościele, święcenia wody i kąpieli w wodzie poświęconéj. Dzień ten obchodzono bardzo uroczyście zawsze w obu kościołach, wschodnim i zachodnim. Bardzo ciekawą jest wzmianka o Epifanii w pogańskim pisarzu Amianie Marcellinie, który wspomina, że to święto obchodził w Vienne