Tych słów akt apostolskich: „A mnóstwa wierzących było serce jedno i dusza jedna, ani żaden z nich to co miał, swém nazywał, ale im było wszystko wspólne” (Dzieje Apost. IV. 32), dosyć jest, aby mieć wyobrażenie jak pierwsi chrześcijanie pojmowali swe obowiązki braterskie. Podstawą nowéj nauki była miłość, i ona téż całkiem nowy, nawet w poganach obudzający podziwienie i zachwyt, nadawała charakter społeczeństwu. Wolimy przywodzić znakomite powagą świadectwa tych czasów, niż starać się odmalować ten obraz idealny „Między nami, pisze Tertuljan w Apologii — posiadamy skarb wspólny, jest to skarb miłosierdzia; z niego nie bierzemy nic na uczty, na napoje, na obrzydliwe zbytki; używamy go na wspomożenie biednych, na pogrzeby, i dla chłopców i dziewcząt pozbawionych rodziców i wszelkiego mienia, dla sług podstarzałych, dla rozbitków, dla pracujących po kopalniach, po wy-
- ↑ Ob. N. 1.
