Strona:PL JI Kraszewski Wysokie progi from Kurjer Warszawski 1884 No 187a 3.jpg

 — To te łajdaki, to ich sprawa — rzekł głosem drżącym — nieprawda?
 Borsuk zagadkowe te słowa zdawał się rozumieć.
 — Ja to zaraz mówiłem — mruknął — nie kto tylko oni...
 Leśniczy ciągnął dalej gorąco.
 — Jakem miał jechać za temi przeklętemi gołębiami, bodaj świata nie widziały, w wigilję przybył Szmul... Powiedziałem mu, że jadę i że tydzień albo więcej nie będzie mnie w domu. O tem nikt nie mógł wiedzieć tylko oni... a któż lepiej zna i wie, że na baszcie Misiuk i baba, niema więcej nikogo, i że co ja mam, wszystko w drugiej izbie? hę?
 Borsuk głową potakiwał.
 — A co z tego — odparł — im nie dowieść, że to ich sprawa? a z nimi nic zadrzeć...
 Nie dokończył.
 — Co oni mnie zrobią! — odparł Leszczyc...
 — Niech no dobrodziej porachuje — szepnął Borsuk — co od nich innego roku można było utargować? Szkoda stracić.
 — Skórę się nadstawiało, za to — rzekł Leszczyc — mam tego dosyć, to ich sprawa i darować nie mogę łotrom...
 — Cóż z nimi zrobić? — poruszając ramionami zaczął Borsuk.
 Leśniczy się zadumał, kijem grzebiąc w ziemi. Stał długo milczący, a towarzysz jego, mówił po cichu.
 — Z nim trudno, oni mają swoich wszędzie, i w mieście i w powiecie i po kancelarjach. Opłacają się, konie dają w prezencie... Skarżyć? to się na nic nie zdało.
 — Żeby mi choć papiery oddali! — zamruczał Leszczyc — pal djabli resztę.
 — Ale oni nie zeznają nigdy, że to ich sprawa — rzekł Borsuk...
 Przeszli kilka kroków po wałach.
 — Widziałeś ty ich po kradzieży? — zapytał leśniczy.
 — Nie jeden raz — rzekł Borsuk.
 Przeprowadzałem jedną partję zaraz potem, drugą w tydzień. Szmul udawał, gdym mu o napaści mówił, okrutnie zdziwionego. — A to mądrale i zuchwalcy — wołał — pod nosem dworu!! Ale z miny widać było, że to ich robota.
 — Tak ich, tak mi Panie Boże dopomóż — gorączkowo potwierdził Leszczyc.
 — Niema rady — westchnął Borsuk...
 — Musi na to rada być — odezwał się leśniczy. — Co, jabym miał im to darować. Pojadę do urzędu i powiem gdzie na nich czatować mają aby połapali... Oddam za moje.
 Borsuk się wykrzywił.
 — Proszę jegomości — rzekł — z tem trzeba ostrożnie, oni długie ręce mają. Im rady nie da nikt...
 — Albo, albo — mruknął Leszczyc — nie podaruję mojego.
 Gajowy z pod zwiesistych brwi popatrzył na niego.
 — Jabym tego nie robił — odparł — ale jegomość rozum ma... Co tu gadać. Ino, jabym tego nie robił!
 Długo trząsł głową.
 — Stracone się nie powróci — dodał — z zemsty nic nie przyjdzie, a jak oni zechcą mścić się za swoje?
 — Co oni mi zrobić mogą? — dumnie i wzgardliwie zawołał Leszczyc — ja się ich nie boję, a przezemnie mogą kark skręcić...
 Następującej niedzieli Borsuk się zjawił znowu i wyprowadził leśniczego na wały.
 — Widziałem się ze Szmalem — rzekł — mówiłem wedle polecenia jegomościnego o naszej kradzieży, że oni o niej wiedzieć powinni. Począł się żyd zaklinać na wszystko, iż oni w tem ani rąk nie umoczyli, ani wiedzieli cokolwiek.
 — Łżą — krzyknął Leszczyc...
 Rozmowa dnia tego krócej trwała, poszeptali między sobą.
 — Niechaj pan tego nie robi — zakończył Borsuk. — Po nici do kłębka, jak ich pobiorą, przez zemstę wyśpiewają wszystko...
 — Nie bój się — rzekł cicho Leszczyc — albo to ja jeden na świecie? Czy oni koniecznie wiedzieć mają, kto na nich naprowadził?
 Czy my tylko na siebie bizuna nie skręcili — zakończył Borsuk ponuro...
 Leszczyc w parę dni potem zameldował hrabiemu, iż w sprawie kradzieży lasu musi jechać do miasta powiatowego. Ruszył zaraz i zabawił dłużej niż zapowiadał, a wrócił rozgorączkowany znowu, zmęczony tak, że zaraz musiał się położyć w łóżko.
 Sędzina, która potroszę na pomoc jego rachowała i usiłowała go zbliżyć do hrabiego, drogi mu torując, chwaląc i zalecając — zaraz po powrocie szukała go pod basztą i wywołała na rozmowę.