Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/109

 Najroztropniejszego chłopaka ze stajni, na najlepszym fornalskim koniu wyprawiono do Racic, a już siedzącemu na siodełku sznurkami poprzymocowywanem, po kilkakroć powtórzył pan Łukasz, aby panicza koniecznie i niezwłocznie przystawił, bo tu na niego ojciec czeka. Kazano mu się spieszyć, konia nie zmarnować, ale też nie żałować. Chłopiec, któremu ta przejazdka swobodna lepiej smakowała niż robota w domu, kopnął się żywo... Ale do Racic był dobry kawał drogi, choć manowcami i na prostki.
 Już nad wieczór, konia dobrze zmachawszy, stanął Iwaś w Racicach, a jak miał dyspozycyę, natychmiast, nie zajeżdżając nawet do stajni, poszedł do drzwi folwarku.
 We drzwiach stał, z krótką fajeczką w ustach, w boki się wziąwszy, pan Ziombek, który u Morysia obowiązki ekonoma, pisarza i gumiennego pełnił.
 — Zkąd? zapytał.
 — A — z Zamoroczan — proszę pana...
 — Z czem?
 — Po panicza, żeby „czuj duch“ do starego pana przyjeżdżał, bo tam pilno czegoś potrzebny...
 — Ale! rzekł obojętnie Ziombek, i fajkę palił, jak gdyby nigdy nic.
 Chłopak stał.
 — Muszę do panicza, rzekł, bo pilno przykazano.
 — Będziesz go widział! odparł Ziombek — panicza nie ma w domu.
 — A gdzież?
 — Albo on mi mówi dokąd jedzie? Co to ja jego guwerner? zaśmiał się pisarz i ruszył ramionami.
 Chłopcu się zrobiło markotno, poskrobał się w głowę. Pisarz widać się rozmyślił.
 — Kto wie — trzebaby posłać chyba dowiedzieć się do Rakowiec...