Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/137

 — Jak Bo... kocham... gorzej nie będzie.
 — Et — albo — albo...
 — Wszędzie nieboszczyk nosa wtykał, i na wszystkiem się znał — jakby sam ekonomem był.
 — Bo i był... a jużcić! dodała jejmość. Jemu to z oczu patrzało... A no z młodymi także kto wie co będzie...
 Machnął ręką Żarny...
 — E! e! to innego autoramentu ludzie... Zachciałaś! Leoś będzie szumiał...
 — A Maurycy?
 — No — ten znowu, rzekł ekonom — to ja nie wiem... Był czas, że bardzo się brał do gospodarstwa, ale go brat i te baby w Holmanowie na swoją wiarę nawróciły... A czego mają pracować? Albo to im mało stary zostawił?...
 — Pewnie... westchnęła ekonomowa — jedz, pij i popuszczaj pasa... A no — jejmość została też... Jej pewnie Rakowce puszczą dożywociem... to one tu we dwie z tą starą kwoką z lokami jak zaczną po swojemu gospodarzyć...
 Na to się Żarny rozśmiał.
 — Tego to ja się nie boję — rzekł. Karaj Boże do wieku takiemi panami... Byle człek grzbieta umiał nałamać, a plotki nosił... jak pączek będzie w maśle.
 Wszedł w tej chwili pisarz i zaczęła się cicha narada... do której i ekonomowa przystąpiła... Wszyscy byli w doskonałej zgodzie i porozumieniu, że sumienie kazało korzystać z chwili i wynagrodzić sobie ubytki dawne i pracę...
 — Co to tam wielkiego dla takich panów! Oni tam do prószyny rachować się nie będą...
 — Ale pewnie, potwierdzała ekonomowa; a głupiby był — ktoby teraz o sobie nie pamiętał...
 W różnych rodzajach, z waryantami scena folwarczna powtarzała się i w innych częściach dworu.