Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/167

 Dalej...
 — Jeszcze jest dalej? Ah! mais c’est magnifique! c’est princier! krzyknął książę rozentuzyazmowany.
 — Drozdy, Miesojad i Parcianka... majątek duży i piękny, dobra już same mogące człowieka uczynić więcej niż zamożnym...
 No — i Bębny i Zarwańce...
 Książe milcząc przysunął się — i westchnął.
 — Et dire, że to jeden człowiek się tego dorobił...
 — Tak, szepnęła Falimirska — ale musiał się wyrzec życia i stać tem czem był...
 — Opatrzność daje rodzinom takich ludzi — zakończył opiekun. Dla nas to wyraźnie jest providentiel.
 — I na tem koniec? wtrąciła marszałkowa; no — a kapitały? Ten człowiek obracał ciągle niemi, więc je mieć musiał?
 Malborzyński tryumfująco się uśmiechnął.
 — Zaraz zobaczymy, rzekł. Milion rubli kaucyi na podradach...
 Książę porwał się z krzesła...
 — Cudownie! zawołał — Podrady odstąpić — kaucyę cofnąć! Po co to?... Oni podradczykami być nie powinni.
 — Trzykroć sto tysięcy rubli na pewnych obligach, kończył p. Aleksy. Sto tysięcy w złocie brzęczącem... Papierami siedmkroć... razem na gotówkę z milionem kaucyi, więc przeszło dwa miliony rubli...
 Dobra warte dużo więcej niż drugie tyle, dosyć, że dwóch na pięć milionów rubli lekko rachować się godzi, a zatem na schedę pana Leona półtrzecia...
 Spojrzał na milczącego księcia i marszałkową, która patrząc w okno dodała poważnie:
 — Jestem stanowczo przeciwko podziałowi... Massa powinna być wspólna... zarząd przy Maurycym...
 — Za pozwoleniem — wtrącił książę — pozwól mi uczynić uwagę. Co do dóbr, zgadzam się, wy-