Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/244

 — No... pałacyk — odparł Teofil — zapewne śliczny — ale... podlega krytyce jak wszystko na świecie.
 — Ah! par exemple! porwał się książę... wyzywam ją.
 — Jest po prostu nadto piękny — odezwał się Teofil.
 — La mariée est trop belle! dorzucił wuj.
 — Tak — zbyt przeładowany, przeciążony ozdobami, nazbyt wypieszczony. W końcu — mówił Teofil — nic nie robi effektu, bo jedno drugie głuszy i przyćmiewa. Oślepionym się wychodzi i zmęczonym. Pretensyi dużo — za nadto.
 Książę ramionami ruszając powiódł szydersko oczyma do koła... Zrozumiał to Teofil.
 — Wiem co wujaszek chcesz powiedzieć, podchwycił — uśmiechasz się z mojej kletki, ale to przecie nie dom... tylko schronienie — pied â terre. Gdybym dom stawił, umiałbym go też uczynić smakownym...
 — Więc spróbuj! rozśmiał się wyzywająco wuj.
 — Nie wiem, być może! odpowiedział obojętnie Teofil. Toby mnie może zabawiło — a nudzę się...
 — Czemuż się nie żenisz?...
 — A, wolę się jeszcze nudzić, niż męczyć — rzekł Teofil.
 — Sądzisz więc...? pytał książę.
 — Sądzę, że wuj zna moją teoryę, bo ja od wujaszka nauczyłem się budowania teoryi na każdy wypadek.
 — Twej teoryi nie przypominam sobie.
 — Jest bardzo prosta i zaczerpnięta z doświadczenia. Na sto małżeństw, dziewięćdziesiąt dziewięć — ma trzy miesiące szczęśliwe... Następują małe nieporozumienka, znużenie, i kilkadziesiąt lat pokuty za dziewięćdziesiąt dni problematycznego szczęścia...