Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/254

 Fanny ją pogłaskała pod brodę.
 — Jakie ty dziecko... wstydź się! Daj przyrząd do kawy... to ja zrobię...
 Nastąpiło milczenie.
 — Ona się przegniewa i będzie gościnną, rzekł hrabia.
 Jakoż po chwili Pepi zawołała na służącą. Weszła dziewczyna przysadzista, chustką okryta, czerwona, złego humoru...
 — Podać mi wszystko do kawy. I klucze! gdzie klucze!
 — Albo ja wiem gdzie panna zawsze rzuca klucze?... ofuknęła sługa.
 Fanny poczęła śmiejąc się chodzić po pokoju i po stolikach i sprzętach niby kluczów szukać. Umiała to zrobić tak, by zręczne ruchy okazać i pochwalić się kibicią swą i rękami.
 — Pepi — mówił tymczasem głośno hrabia — najlepsze stworzenie w świecie, ale ma takie humorki czasami. To przechodzi...
 Fanny siadła naprzeciw tych panów.
 Starsza od Pepi, łagodniejszego charakteru, grzeczniejsza, poczęła się przypatrywać Maurycemu.
 — Pan istotnie ze wsi? spytała go. — Ja tu nigdzie jeszcze pana nie widziałam, ani w Szwajcarskiej dolinie, ani w teatrze... ani na koncertach. Pan dawno przybył?
 — Przed kilku dniami — odparł Moryś zmieszany, zimno.
 — Ja panów do siebie zapraszam na kawę; chcecie panowie? doprawdy? Obu...
 — A cóż powie twój pułkownik? spytał hrabia...
 — Co za pułkownik! Wstydź się pan! Jużci gdybym chciała... tobym sobie przynajmniej generała wzięła... odezwała się Fanny.
 — Generałowie zwykle są starsi...