Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/273

 — Ale, dziecko ty moje — powiedzą, że go bałamucisz... Cóżeście tak żywo i długo rozmawiali z sobą?
 — A! moja ciociu! nie umiałabym powtórzyć... Bardzo miły pan Maurycy... ale ani on mnie, ani ja jego nie bałamucę. Przecie gościa bawić trzeba.
 — Żeby ludzie nie gadali...
 Maurycy rozmawiał już z podkomorzym — Węgrowicz, który zwyciężył Slaskiego, bo ten raz chybił, przysięgając się, że go ktoś potrącił, nie tyle był szczęśliwy swym tryumfem, co niespokojny o pannę Malwinę. Nadskakiwanie Morysia bolało go...
 Zbliżył się do panny, która się już trzymała podkomorzynej.
 — Pani dziś w wesołem usposobieniu.
 — Ja? jak zawsze — szepnęło dziewczę — dla czego?
 — Zabawiał panią Czermiński, jak uważałem.
 — Bardzo...
 — Gustuje w nim pani?
 Malwina się rozśmiała wesoło.
 — A pan?
 — Ja nie — bo — bo... pani się domyśli...
 — Nic a nic, panie poruczniku...
 — Tak, nie chce się pani domyślić.
 — Nie umiem...
 — Dla mnie to prawdziwe nieszczęście — westchnął stary konkurent.
 Na domiar tego nieszczęścia, pan Maurycy, uwolniony od gospodarza, zbliżył się ku paniom, podkomorzynę odwołano i znowu pannie przypadło bawić gościa.
 Węgrowicz z bólem w sercu i gniewem odstąpił.
 — Nie ożeni się to pewna, a pannę mi bałamuci — do kroćset basałyków... Widział przecie jak strzelam...