Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/286

 Z kolei musiały tu nastąpić łzy — Falimirska dobywała broni ostatniej, najskuteczniejszej — rozpłakała się.
 — Tak się kończą marzenia! zawołała łkając — spóźnione, niedorzeczne marzenia serca! Nie mogło być inaczej...
 Moryś, zawsze trochę słaby, poruszył się tem...
 — Chcesz dowodu z mej strony, że w sercu się nic nie zmieniło... zawołał. Odmówiłaś mi, gdym chciał się żenić; weźmy ślub sekretnie, to skończy wszystko...
 — Tak — ślub będzie sekretny, a hańba moja jawna! wykrzyknęła marszałkowa...
 — Ja, dotrzymuję słowa — dodał Maurycy — proszę o rękę twoją. Żenię się...
 Gdy to mówił, Falimirska oczy miała zakryte... płakała — nie odsłaniając ich potrząsnęła głową.
 — To nie może być, rzekła — byłabym śmieszna, ludzieby mnie palcami wskazywali jak intrygantkę. Nie mogę, nie chcę...
 Maurycy nie mówił nic, ale milczenie jego domawiało za niego.
 — A zatem uwolń mnie, pani...
 Marszałkowa tego nie chciała uczynić — ani więcej żadnej ofiary, której skutku teraz była mniej pewna, niż kiedykolwiek. Wstała nagle z kanapy, ocierając oczy.
 — Zatem zostaje nam tylko pożegnać się — odezwała się rękę wyciągając, życzyć ci szczęścia, kazać milczeć sercu... i wstydzić się własnej słabości...
 Była tak naturalna mówiąc to, że Morysiowi serce uderzyło...
 — Cożem ja przewinił? rzekł smutnie... Matka nasza jest nieszczęśliwa, ma prawa, które poszanować musimy... Ja pozostaję wam wierny, ale jej być muszę posłuszny...