Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/34

 — Widziałeś młodego Leona Czermińskiego?
 Na to zapytanie, jakby rażony mocno, zadumał się głęboko pan Aleksy.
 — Słowo daję, zawołał z zachwytem — boski projekt! Słowo daję! Prawda! Czermiński po sobie zostawi miliony, chłopiec ładny, do rzeczy... miły... podobać się może — ale ojciec... ojciec...
 Marszałkowa zamilkła...
 — Ojciec — powtórzył jeszcze Malborzyński i westchnął.
 — Przecież nie wieczny! odezwała się Euzebia.
 Nastąpiło milczenie; z twarzy marszałkowej mógł wyczytać pan Aleksy, że się ojca nie ulękła tak dalece, i że od myśli swej nie chce ustąpić.
 — Znasz pana Leona? dodała.
 — A jakże! spotykałem go w sąsiedztwie na polowaniach, w mieście... Miły bardzo...
 — Mój panie Aleksy — szepnęła rękę mu kładąc na ramieniu — coś trzeba zrobić takiego... żeby go nie prosić, nie ciągnąć... nie dać mu poznać, iż się go chce mieć... a... sprowadzić go do nas... rozumiesz?
 — Doskonale! rzekł zamyślając się pan Aleksy — to się zrobi...
 — Ale ostrożnie! pour l’amour de Dieu! żebyś nas nie skompromitował.
 — Uchowaj Boże! o to niech pani będzie spokojna... ja w tem...
 Marszałkowa ścisnęła go za rękę; Malborzyński pocałował ją w dłoń białą.
 — Proszę się na mnie spuścić...
 — Że zobaczywszy Felicyę, musi się w niej śmiertelnie rozkochać — to nie ma wątpliwości...
 — Najmniejszej! rozśmiał się plenipotent — a gdyby nawet nie miał na to odwagi, łatwo podbić bębenka...
 I powtórzył jeszcze, swym obyczajem: — Ja w tem, proszę spuścić się na mnie...