Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/377

pochwycił... Nie chybi — tak moja jejmość ma fizys przerażoną.
 — Co pleciesz!
 — Cóż się stało? Koty śmietankę wypiły?
 — Czesiu mój — dajże mi mówić.
 — Słucham...
 — Maurycy się oświadczył formalnie Malwinie.
 Pan Czesław cofnął się kroków parę.
 — Ale? rzekł niedowierzająco: wszak to jeszcze nie Prima Aprilis!
 — Jak cię kocham, serdeńko...
 — A no — chwalić Boga — odparł podkomorzy, żonę w czoło całując. A nie mówiłem? a nie przepowiadałem? a nie prosiłem: — czekaj jejmość! — a co?
 — Bóg widzi, żem się tego nie spodziewała...
 — Cóż? i przyjąć go raczyła? żartobliwie rzekł Czesław, którego się zawsze żarty trzymały... Ja jej będę radził, aby mu harbuza dała, a wzięła Pastuszewskiego — hę? nie prawdaż?
 I śmiać się począł — ale tuż wołano:
 — Barszcz na stole! barszcz!
 Ktoś z drugiego pokoju — dodał: — Hora canonica!
 Podkomorzego już wstrzymać nie było można, wyszedł. We drzwiach stał służący z tacą ogromną, na niej flaszek sześć, począwszy od goldwasseru do różowego likworu z wanilią, starka, kimmel, ratafia... kieliszków cały szereg, a zakąsek tłuczeńców, śliwek, pierników i wędlin pełne talerze.
 — Panowie! kto w Boga wierzy... do broni! zawołał gospodarz... W ręce pana Czermińskiego...
 I wychylił starki kieliszek... patrząc mu w oczy, a mrugając jedną powieką...