Strona:PL JI Kraszewski Złoto i błoto.djvu/391

 Tu podął rękę hrabiemu.
 — Nie lubię się kłócić, nie lubię gryźć... A więc — co? co myślisz?
 — Mój Leonie — rzekł hrabia zimno — dajże mi czas...
 — Ile ci go mam dać?
 — No — dni kilka... dwa — trzy...
 — Bon! czekać będę. Ale, proszę cię, rozmyśl się dobrze — ja — bądź co bądź na bruk się wyrzucić nie dam. Uniknijcie skandalu... nie dużo chcę. Rachuję w to, że Felicyę, która była wymagająca jak królowa, albo raczej jak cesarzowa Józefina — bierzesz sobie, że bierzesz marszałkową z nią, i że ja... wracam do stanu kawalerskiego... a! cela simplifie la question.
 Leon się śmiał, a w śmiechu tym niemal cynicznym było coś tak smutnego, że hrabia nawet się zmarszczył słysząc go — wziął za kapelusz i chciał wychodzić.
 — Rozumiem, rzekł Leon — pójdziesz do Felicyi na radę, ja wam nie przeszkodzę... Idź... radź... c’est à prendre ou à laisser — albo skandale okrutne, albo pacyficzny koniec przyjacielski...
 Chciał mu podać dłoń, hrabia się nieco cofnął. Naówczas Leoś nachylił mu się do ucha.
 — A jeśli przyjdzie do ostateczności, kije na korytarzu wyjdą też na scenę, i mama dobrodziejka, co wam tak dobrze usługiwała.
 Mówił to, choć z podraźnieniem, ale tak lekko i wesoło, że słuchać było przykro.
 Hrabia Teofil nie odpowiedziawszy już słowa, wysunął się z pokoju.
 W tejże chwili Leoś chwycił za dzwonek i silnie kilkakroć w niego uderzył. Chód dał się słyszeć i z wielką prozopopeją wszedł w twarzą chmurną i kwaśną, faworyt pański pan Symforyan.